Cennetin Bahçesi

Peygamber Efendimiz doğumundan ölümüne kadar hayatı boyunca örnek teşkil eden bir insandı. Güzel ahlak sahibi, dürüst, cömert, yardımsever, güler yüzlü idi. Her bir birey peygamber efendimizin hayatını anlatan kitaplar okumalı ve okutmalı. Hatta küçük yaşlardan başlatılmalı ki o’nu hayatımızın merkezine alalım. Aslında şöyle baktığımız zaman peygamber efendimiz hakkındaki bilgilerimiz ne kadar zayıf. Âlemlere rahmet olarak gönderilmiş bir insan bir peygamber… HZ. Muhammed’i (SAV) de bir beşerdi, yani ona peygamber deyip, yaşantısını normal kabul ediyoruz. Oysa o da insanoğlu onunda nefsi var, ihtiyaçları var. Zaten o’nu bu kadar özel yapan da bu. Efendimiz (SAV) vefa timsali idi. Sözünde durması, vadinden caymaması, kendisine ve çevresindeki ashabına yardımı dokunanları asla unutmaması, dostlarını sık sık arayıp hat ve hatırlarını sorması, vefat etmiş yakınları yâdetmesi, ümmetini düşünmesi adına büyük fedakârlıklar yapması gibi en geniş manada vefayı temsil ediyor ve sadece bu hususiyeti bile onun bir peygamber olduğunu anlatıyordu. Peygamber Efendimiz, tevazu ve alçakgönüllülüğün en makbulünü yaşamıştır. Efendimiz (SAV) bütün insanlığa edebi saadeti müjdeleyen, Allah’a giden yolun nurani rehberidir. Görüldüğünde Allah’ın hatırlandığı, secde ettiğinde Allah’ın tecelli buyurduğu zirve kuldur. Her halinde bir başkalık ve güzellik olan Peygamber Efendimiz (SAV), örnek ahlakıyla insanları kendisine hayran bırakan ve meftun eden yüksek ahlakın temsilcisidir. Kuran-ı Kerim Peygamberimizi büyük ahlak sahibi ve en güzel örnek şeklinde anlatır.

Peygamber Efendimiz (SAV) namaza düşkündü. O namaz kılarken sanki dünyaya veda eder, ahiret âlemine dalardı. O’nun tasvirleri ile namaz, bir kimsenin evinin önünden akan bir ırmakta günde beş defa yıkanmasının bütün kirleri arıttığı gibi, mümini hata ve günahtan, gizli ve açık çirkinliklerden temizlerdi. Ayakları şişinceye kadar namaz kılardı. Aişe validemiz neden bu kadar namaz kıldığını sorduğunda: “Ey Aişe şükreden bir kul olmayayım mı?” demiştir. HZ. Muhammed (SAV) gibi günahsız bir kul böyle düşünüyorsa kendimiz kenara çekip iç muhasebemizi yapmamız gerekir. Biz nasıl bir kuluz? Yeterince şükrediyor muyuz? Bize düşen aynı kulluk şuuruna ererek namazları Peygamberimiz gibi eda etmeye çalışmak olmalıdır. Çünkü önce namazla hesaba çekileceğiz, kurtuluşumuz namaz ile olacaktır. Namaz hiçbir bahaneyi kabul etmez. İşim vardı, unuttum, çok yoğunum, vaktim yok gibi bahaneler şeytanın vesvesesidir. Peygamber Efendimiz savaş şartlarında bile namazlarını kılmıştır, aksatmamıştır, hatta cemaat ile kılmıştır. Allah Resulü ve ashabı canlarını kurtarmaktan ziyade, Allah’ın huzurunda yan yana, omuz omuza cemaat ile namaz kılmayı seçmişlerdi. Burada namaza verilen önemi bir kez daha görüyoruz. Efendimiz namazını ta ’dili-i erkana(namazı hakkını vererek kılmak, dosdoğru kılmak) riayet ederek kılıyor, bu şekilde kılmayan müminleri ise ikaz ediyordu. Peygamber Efendimiz (SAV) namaz da eksiklik yapılmasını yarım yamalak kılınmasını hırsızlık sayıyordu.

Bir önceki yazımız olan İbadet başlıklı makalemizde ibadet hakkında bilgiler verilmektedir.